Rijden in een simulator is voorlopig geen goede methode om de invloed van medicijnen op de rijvaardigheid te bepalen.
Stefan Jongen c.s. (Universiteit Maastricht) komen tot die conclusie in Accident Analysis and Prevention (2016;89:31-48).
Er bestaan talloze tests om te bepalen of geneesmiddelen de rijvaardigheid beïnvloeden, maar het is niet bekend welke proeven het betrouwbaarst zijn. De onderzoekers zetten daarom de literatuur uit de periode 1999-2014 op een rij. Zij vonden 179 studies naar de effecten van alcohol op alertheid of arousal, aandacht en verwerkingssnelheid, het reactievermogen en psychomotoriek, tactiel-perceptueel functioneren, en op uitvoerende functies. Daarnaast keken de auteurs naar simulatorstudies.Een ‘cued go/no-go task’ was consistent sensitief voor de negatieve effecten van alcohol. Bij deze test moeten proefpersonen hun aandacht vasthouden en zich soms inhouden door bijvoorbeeld op een computer in een continue stroom van stimuli iets (‘go’) of juist niets (‘no-go ) te doen. Ook een test voor aandachtsverdeling deed het herhaaldelijk goed in de literatuur. Deze test meet hoe goed proefpersonen 2 dingen tegelijk doen (‘in je baan blijven en op de weg letten’). Zij moeten bijvoorbeeld op de computer een wiebelend balkje in evenwicht houden, en tegelijkertijd op een aantal andere schermen letten en een knop indrukken als er een bepaald cijfer verschijnt. De resultaten van studies met rijsimulators waren te wisselend om te stellen dat rijden in een simulator onder invloed van alcohol de werkelijkheid benadert. Verder onderzoek moet uitwijzen of de testuitslagen daadwerkelijk samengaan met veranderingen in de rijvaardigheid. De validiteit van rijden in een simulator moet wat de auteurs betreft verder uitgeplozen worden. Bron: www.ntvg.nl, door Lucas Mevius
